SAFIR

و آن‏گاه پیامبر، از راهی که در متن تهنیت ملائک می‏درخشد، با سلامی به برکت این روز، به حجره کوچک آن دو بزرگوار می‏آید. کودک را عاشقانه در آغوش می‏فشارد.
جبرئیل، نام زیبای حسن را به چشم‏روشنی می‏آورد. پیامبر این نام را با اذان و اقامه‏ای سبز، متبرک می‏کند.
راستی کدام نام نیک برازنده‏اش نیست؛ وقتی او امین و زکی در میان خاک‏نشینان و پرهیزکار و کریم خاندان وحی است؟!
کدام نام نیک، برازنده‏اش نیست، وقتی سید و پیشوای نیکان خوانده می‏شود و خاطره بهشت را با خود دارد؟!
در آغوش آسمان
پیامبر باید او را به تمام گوش‏ها و چشم‏ها برساند؛ زیرا از ضمیر و آینده مردم خبر دارد و از فرداروز که ورق برمی‏گردد، آگاه است.
پس باید حسن خویش را در آغوش، به منبر ببرد و بر مهربانی زانوانش بنشاند. مردم باید موعظه و حسن را با هم بشنوند؛ باید سجده‏های پیامبرشان را با کودکانه‏های حسن علیه‏السلام به خاطر بسپارند؛ باید زوایای ذهن خویش را با خاطره این کودک به‏یاد ماندنی، آذین ببندند.
پیامبر نه فقط برای حسی پدرانه که به خاطر فرداروز پیروانش، باید حسن را مانند رسالتی که پیش از این داشت، به دوش بکشد تا مردم، به مجتبی بودنش ایمان بیاورند.